Mówi mi, że dość już ma 

Nie ma pomysłów i sił też jej brak 

Nie widzi sensu dla mnie zalewać się potem 

Na chwilę przed celem cofać się z powrotem

Drażni ją niesamowicie, że tak lekko wszystko burzę 

Postanawia mnie opuścić nazywając tchórzem 

Niby taka wielka, ta co czyni cuda 

Dochodzi do wniosku, że nam się nie uda

Tak to właśnie ona, ta co góry przenosi 

Za to, że odchodzi chce dziś mnie przeprosić 

Bez niej stanę się już nikim, życie szybko z bata trzaśnie 

Pojmie ten komu przypadnie poczuć jak w nim wiara gaśnie

NAJBOGATSZĄ MYŚL DELIKATNIE KOŁYSZĘ 

W PUCHU JASNEJ ŚWIADOMOŚCI UKŁADAM JĄ DO SNU 

GDY MGIEŁKA UŚPIONYCH OCZU OTULI JEJ 

SENS BEZMYŚLNIE ODEJDĘ BY SPRAWDZIĆ CO ZA HORYZONTEM 

I WRÓCĘ PO MYŚL GDY JUŻ SIĘ WYŚPI 

RAZEM PÓJDZIEMY ZNANYM MI SZLAKIEM 

BACZNIE JEDNAK UWAŻAĆ BĘDZIEMY 

BY NIE ZWARIOWAĆ PO DRODZE 

Stałaś się dla mnie zupełnie bezkształtna miłości ty moja, kiedyś w każdym calu idealna. Od lat dziedziczona z coraz to bardziej znaczącym błędem zwanym przypuszczalnie grzechem. Tak okaleczona nie funkcjonuje poprawnie w naszych sercach. Mimo wszystko ślepo dążymy do tego, by chwycić rzekomo prawdziwą jej cząstkę. Pragnienie kochania i bycia kochanym zawsze sięga zenitu. Nie gaśnie nawet na najbardziej wybłaganą chwilę. Największym dramatem w całej pogoni za nią jest jej nieosiągalność. Wynika to z braku umiejętności korzystania z narzędzia jakie stanowi ona sama w sobie. Nie potrafimy się nią posługiwać mimo prostych instrukcji wydanych przez jej Twórcę. W naszych rękach traci swoją świętość i nienaganną czystość. Jest jak książka, w której wiecznie wertowane kartki, zmęczone monotonią wypadają z całości jedna po drugiej. Skąd w nas ta nadzieja, że odtwarzamy ją mimo uchybień, prawda po prawdzie? 

Dziś nie szukam odpowiedzi na tego typu pytania. Być może myślę nie do końca poprawnie, lecz niech tak już zostanie. Nie chcę stać się weteranem stworzonego na własną prośbę nieładu, w którym każda myśl otulona płaszczem hipnozy, beznamiętnie odrywa się od tej najbardziej z nią spokrewnionej. Chcę zachować umysł aktualny, mimo wszelkich jego niedoskonałości. Trochę zawiły, niezrozumiany, lecz pozbawiony szczęśliwie, błędnie replikowanej , nieszczęsnej miłości. Nieszczęsnej dlatego, gdyż prawdziwe jej oblicze krąży bez końca w wirtualnym świecie naszej wyobraźni. Stwórca nasz nie jest tyranem. Przecież pozwala nam poznać moc miłości, wprawiając nas w stan zakochania. Tym sposobem daje świadomość jacy jesteśmy stratni gdy zaczynamy manipulować tym darem dla własnych korzyści i zaspokajania wyłącznie swoich potrzeb, które potem stają się być niepohamowane. Nieobliczalne. Bezkreśnie wstrętne, podłe aż do nieludzkich. 

Do miłości stworzeni z miłości, walcząc o jej mnogość, trzymając ją kurczowo w dłoniach giniemy od ciosu zadanego przez nią samą.

Beata Grenda

Latem gdy ostre słońce mą duszę grzeje 

Widzę sens życia mam wielkie nadzieje

Wiosną gdy zieleń ziemię pokrywa 

Owoce swych działań jak kwiaty zrywam 

Marzenia chronię przed burzą jesienią 

Bo wtedy najbardziej niewiarą się mienią 

Zimą gdy woda w lód się zamienia 

Zamarzam ja i moje pragnienia 

BOGATY CZŁOWIEK OŚLEPIONY ZŁOTEM

JEST WSTRĘTNĄ BESTIĄ WALĄCĄ W NAS MŁOTEM

PRÓCZ BOGACTW I ZŁOTA ,WIDZIEĆ NIC NIE WIDZI

LECZ TYLKO WCIĄŻ BIEDNYCH LUDZI SIĘ BRZYDZI

I DAJ BÓG NIE CHCĘ ICH ZROZUMIEĆ

NIE CHCĘ BYĆ BOGATYM ŚLEPCEM

BO WSZYSTKIEGO MIEĆ NIE UMIEM

TEN KTO CHWALI SIĘ I PYSZY

ŚWIATA LUDZI NIE USŁYSZY

...o przyjaźni 

Ciśnie się w usta 

by nazwać wiecznością 

ten krótki czas 

odkąd się znamy 

Umysły choć różne 

z tą samą radością 

dziękują, że przyszło 

to na co czekały 

Bezbolesne było czekanie 

Zupełnie bez czucia 

i świadomości 

Pojęcia żadnego, 

że owe spotkanie 

przekona nas o tym, 

że można żyć prościej 

Posłuchaj... 

jak serca nasze się śmieją 

i nie są ciekawe 

naszej przeszłości 

Chcą trwać obok siebie 

z podwójną nadzieją, 

że przyjaźń w ich wnętrzu 

na dobre zagości 

Myśli moje splątane 

Jak labiryntu bez wyjścia korytarze 

Jak wściekłe psy rozrywają mą duszę na strzępy 

By wzbudzić do życia chęci 

Gonią za sobą by z sensem 

Poskładać to co w nieładzie 

Chcą z siebie ułożyć pytanie 

By potem odpowiedź odnaleźć 

Chcą same przez siebie mi pomóc 

Ulżyć w cierpieniach i mękach 

Chcą pokazać, że pragną i mogą 

Że kochać namiętnie potrafią 

I toczą wciąż krwawe wojny 

By wymazać te co bez racji 

Te co niszczą w sercu porządek 

Te co chcą wiarę we mnie zatracić 

Skoro one robią to dla mnie 

Ja dla siebie sama to robię

I tak jak robi to kowal 

Kuje żelazo póki gorące 

Tak ja wykuję swe życie 

Zanim zgaśnie mi słońce

I nikt nie ma prawa mi w życiu przeszkodzić 

Nikomu nie wolno próbować zastraszyć 

Bo światło słońca mi Bóg zapalił 

I tylko On może je zgasić 

Nowa Sól 1997 Beata Grenda

Mój pierwszy kontakt z ludzkim cierpieniem podczas praktyk zawodowych w oddziale neurologii zaowocował powstaniem utworu pt: "Krzyk duszy" (rok1996) Wiersz ten jest wyrazem ogromnego szacunku i oddania ludziom dotkniętym chorobami neurologicznymi w wyniku których nie są oni zdolni do samodzielnej egzystencji. 

KRZYK DUSZY

PRZYTŁUMIONY KRZYK TEJ DUSZY

W OCZACH ŁZY I PRZERAŻENIE

KOGO WIDOK MĘKI WZRUSZY

KTO DOCENI TE ISTNIENIE

KTO TO WIDZI TEN MA SZANSĘ

ZOSTAĆ W LUDZKIEJ SKÓRZE BIELI

LECZ KTO OCZY SWE ZAMYKA

BY NIE WIDZIEĆ…NIE MOŻNA GO CENIĆ